Dag 4: National Park en de reis naar St. Elena

St. Elena, 25 december 2007

Het is vandaag 25 december, 1e Kerstdag. Al onze volgers wensen wij een hele prettige Kerst! We gaan inmiddels al de vierde dag in maar het lijkt wel of we al meer dan een week van huis zijn. Gisteravond hebben we Kerstavond gevierd in restaurant La Hacienda. Om eerlijk te zijn viel het wat tegen. Er was door de Engelse eigenaar wel wat aan gedaan om zijn bezoekers in Kerststemming te brengen maar het eten was niet echt van een hoogstaand niveau. Mochten er in Costa Rica Michelin sterren worden uitgereikt dan is de kok van dit restaurant nog lichtjaren verwijdert van deze status. Hes en ik hadden iets van een speciaal voorbereid Kerstdiner wat nog wel mee viel maar de kinderen kozen iets uit het reguliere menu dat ver onder niveau was. Zo hadden Kiet en Fjo iets wat door ging voor macaroni met kaassaus dat kraak nog smaak bleek te hebben. Yent heeft nog het meest gegeten door een paar reepjes kipfilet naar binnen te werken. Maar goed ook dit mag de pret niet drukken. We besluiten al rond 22:00 uur naar bed te gaan, tenslotte staat voor morgenochtend vroeg een bezoek aan het National Park op het programma. Dit bezoek zal onze verwachtingen overtreffen. Voordat we dit bezoek aanvangen heeft Carlos, de hoteleigenaar, een heerlijk Kerstontbijt voorbereid met eigengemaakte cake en vele andere lekkere dingen. Hij moest hiervoor al met zijn personeel voor dag en dauw uit de veren. Als we later afscheid van hem nemen is dat uiterst hartelijk. Hij heeft enorm zijn best gedaan het ons naar de zin te maken en dat is hem ook prima gelukt. We gaan op weg naar het National Park. De jungle van het National Park grenst direct aan zee, hetgeen uniek in de wereld schijnt te zijn. Na eerst een pad langs de kustlijn te hebben gevolgd steken we vervolgens een pad meer landinwaarts in om uiteindelijk een klein modderachtig paadje richting Mirador in te slaan met een mooi vergezicht over de rotsige kustlijn van Manuel Antonio. Onderweg zien we een leguaan, hele grappige krabbetjes in schelpen huisjes, een hert, vele Kapucijnapen en een heel grappig beest dat op z’n Engels Kodamundi schijnt te heten maar dat ik met mijn huis-tuin-en-keuken biologie bagage niet thuis kan brengen. Misschien dat iemand van onze volgers, eventueel aangevuld met de foto, ons aan de Nederlandse naam kan helpen? De sfeer in het park is geweldig. Doordat we zo vroeg zijn, we parkeren onze auto om 7:30 uur bij de ingang van het park, zijn we de meute voor en is het er nog enorm rustig. Werkelijk een genot om alleen het ruizen van de zee op de achtergrond te horen. Het heeft de afgelopen nacht flink geregend en dat geeft een hele frisse atmosfeer. Wel is de luchtvochtigheid nog behoorlijk hoog waardoor Hes met haar verkoudheid wat kortademig is. De trainingsarbeid die Yent gedaan heeft om lange afstanden te wandelen werpt zijn vruchten af. Zonder te piepen voltooid ze de wandeling van zo’n zeven kilometer. Ze loopt vaak al dapper een eind vooruit waardoor mensen die we tegen komen later vragen of die kleine meid bij ons hoort. Na zo’n 2,5 uur in het park rond te hebben gelopen komen we bij de uitgang. We nemen nog een douche in het hotel van Carlos en gaan nu met de auto op weg naar onze volgende bestemming, het dorpje St. Elena in de Monte Verde streek. De eerste 160 kilometer van deze tocht verlopen uiterst soepel maar de laatste 30 brengen ons op een onverhard bergpad waarbij de rally Parijs-Dakar bij in het niet valt. Onze Toyota Prado doorstaat deze beproeving echter uiterst goed en na 3,5 uur rijden arriveren we in hotel Finca Valverde in St. Elena. Het weer is onderweg enorm omgeslagen. Waar we eerst nog in een zonnetje met 32 graden rijden is het nu enorm gaan waaien en plenst het van de regen met een temperatuur van nog geen 20 graden. We zijn hier dan ook gearriveerd op een hoogte van zo’n 1500 meter. We relaxen wat en gaan ons na een heerlijk warme douche opmaken voor een volgend Kerstdiner in het plaatsje St. Elena. Wordt vervolgd.