De reis van Sarapiqui naar Tortuguero

Tortuguero, 2 januari 2008

Dat Costa Rica vele gezichten kent hebben jullie al op kunnen maken uit de verslagen en de vele foto’s die we al eerder op de site hebben gezet. Vandaag is dit nog eens dubbel en dwars gebleken. Voor de zoveelste keer moesten we vroeg uit de veren. Eerst moesten we een stuk van zo’n 60 km rijden om de huurauto om 8:00 uur in te leveren. Hierna werd ons bij een nabij gelegen restaurant een ontbijt aangeboden waarna we in een bus onze reis vervolgde. Tot op heden had de Nederlandstalige routebeschrijving aardig geklopt. We waren heus wel eens een paar keer verkeerd gereden maar dat had meer te maken met de gebrekkige wegaanduiding die men hier in Costa Rica erop nahoudt dan met de routebeschrijving. We kwamen soms op punten waar je rechts of links kon zonder een enkel bord. Even later stond er dan weer wel een bord maar dan langs een lange rechte weg. Grote problemen heeft dat niet opgeleverd. De Costa Ricanen zijn uiterst vriendelijk en met wat hand- en voetenwerk wisten ze je altijd wel weer de juiste richting op te sturen. Engels spreken ze overigens nog maar gebrekkig op een enkele taxichauffeur na. Ons Spaans is dan ook met sprongen vooruit gegaan deze vakantie (ahum). Nu echter bleek de wegaanduiding volgens de Nederlandse routebeschrijving niet te kloppen en moesten we vele kilometers extra maken om uiteindelijk bij het restaurant te arriveren. Hierdoor kwamen we een half uur later aan dan gepland en moesten we vlug ons ontbijt naar binnen werken om op tijd in de bus te kunnen plaats nemen. Ook de rest van ons reisgezelschap ondervond overigens dezelfde problemen. Dat de keuze om door Costa Rica per eigen vervoer te reizen een juiste is geweest bleek al snel. De reisleider, Piero genaamd, die we in de bus kregen toegewezen heeft het uiterlijk van Pavarotti, doet erg zijn best, heeft veel kennis in huis en tracht met leuke kwinkslagen de lachers op zijn hand te krijgen maar we ontkomen toch niet aan het idee dat we in een schoolreisje zijn beland. De man heeft ook nog eens een zeer harde stem waaraan niet valt te ontkomen. Maar het moet ook gezegd worden met zijn vele kennis leren we ook nog wat extra dingen over Costa Rica die we uit de vele boeken die we gelezen hadden nog niet hadden opgedaan. Onderweg komen we bijvoorbeeld langs een bananenplantage van Del Monte waar door de lokale bevolking hard moet worden gewerkt en waar door Piero veel achtergrondinformatie over wordt gegeven. Ook spotten we nog een uiterst zeldzame 2-tenge luiaard in actie aan een elektriciteitskabel en een kaaiman. Nu even terug naar de vele gezichten die Costa Rica kent. We reizen per bus naar het uiterste Noord-westelijke puntje van Costa Rica nabij de grens met Nicaragua. Hier ligt een soort langtong voor een stuk Caribische kust van zo’n 22 km. Om hier te komen stappen we op een boot die ons in 1,5 uur varen met een snelheid van zo’n 50 km per uur naar ons hotel brengt. Onderweg varen we door een stuk landschap met vele gezichten. De ene keer varen we door groene moerassen, dan weer door palmbossen om uiteindelijk in een dichtbeboste jungle uit te komen. Ook het weer slaat regelmatig om. De ene keer varen we in een stralend zonnetje om vervolgens in een heuse hevige tropische regenbui te belanden. We zitten dan ook in het tropisch regenwoud. Er valt hier in Costa Rica ruim drie keer zoveel regen als in Nederland gemiddeld zo’n 7 meter op jaarbasis. Wanneer het hier regent komt het werkelijk met bakken uit de hemel. We zullen thuis dan ook niet meer zo gauw klagen als er eens een buitje valt. Rond 13:00 uur bereiken we het hotel dat dicht bij het plaatsje Tortuguero ligt. Het hotel is wat groter van opzet met zo’n 50 kamers. We lunchen uitgebreid en brengen vanaf 15:00 uur een bezoek aan Tortuguero. Dit is een zogenaamde pre-Columbiaanse nederzetting waar een mengelmoes van allerlei nationaliteiten huisvest. Waar het vroeger voornamelijk zijn inkomsten uit houtkap onttrok zijn de inkomsten uit toerisme hier de laatste 15 jaar volledig voor in de plaats gekomen. Met hulp van onder andere subsidies vanuit de Europese Unie wordt zo’n 190 km² tropisch regenwoud tegenwoordig beschermt en zijn het vooral het broedseizoen van de vele schildpadden die hier jaarlijks vele duizenden toeristen naar toe trekt. Helaas zitten wij buiten het broedseizoen maar toch is deze plaats heel bijzonder. De landtong is amper 100 m breed en heeft aan de ene kant de brede kanalen die langs de tropische regenwouden leiden en aan de andere kant de Caribische zee. Het water in de zee is wild en de donkere zandstranden zijn bezaaid met rotzooi die uit de zee is komen aandrijven. Het leent zich dan ook echt niet om er een duik in te nemen. Het dorpje Tortuguero biedt wat souvenirwinkeltjes, restaurants en een enkele supermarkt. Je kunt goed zien dat de levensstandaard door toedoen van het toerisme in de laatste 15 jaar met sprongen vooruit is gegaan. Na een uurtje besluiten we over het strand terug te lopen naar het hotel. Daar aangekomen weet Yent wederom niet hoe snel ze haar bikini aan moet trekken om een duik te nemen in het zwembad. Fjo en ik gaan nog een keer terug naar Tortuguero om de internetpagina op te laden en omdat het wederom zwaar is gaan regenen komen we met de watertaxi terug. We drinken nog een borrel met ons reisgezelschap en schuiven om 19:30 uur aan voor het diner. Veel stelt dit helaas niet voor maar door de vele maaltijden hoeven we niet van de honger om te komen. De lange dag en het vele reizen doen ons al rond 21:00 uur in bed belanden. Niet zo gek in de wetenschap dat we de volgende dag al om 5:00 uur op moeten om een bezoek te brengen aan het tropische regenwoud. Wordt vervolgd.