Dag 1

Dag 1: Het vertrek

Nederhorst den Berg, 22 december 2007

Zaterdag 22 december is het eindelijk zover, we vertrekken voor onze reis naar Costa Rica. Op een werkelijk prachtige zonnige winterse dag zullen we Nederland verlaten om pas over 16 dagen weer terug te keren. Hes heeft alles goed voorbereid en we gaan eigenlijk op een uiterst ontspannen wijze op reis. Ze is al wekenlang met het reisplan bezig en heeft dit in een soort syllabus met foto’s en plaatjes vervat. De ontspanning neemt nog meer toe wanneer Teletekst wordt geraadpleegd. In eerste instantie zouden we ’s ochtends vroeg voor dag en dauw Nederhorst al moeten verlaten maar nu blijken we dit pas tegen het middaguur te moeten doen zodat nog even gauw de laatste klusjes kunnen worden afgerond. Gaat net nog even lekkerder op vakantie! En zo drinken we ook nog ons laatste bakkie Nederlandse koffie van 2007. We lopen nog even de laatste lijstjes na van zaken die we mee moeten nemen. De nieuw aangeschafte roll-bags met wielentjes blijken over enorm veel ruimte te beschikken en omdat we door de jaren heen de spullen die we meenemen op vakantie wat beter afstemmen op het land en het klimaat waar we heen gaan en niet meer met alle eventualiteiten rekening houden hebben we zelfs nog ruimte in onze tassen over. Altijd handig om straks gekochte spullen van onze reis mee terug te nemen. Ieder heeft zijn eigen roll-bag en dan hebben we er nog één extra voor de hele familie. Koffers zijn door de reisorganisatie afgeraden omdat deze bij het vervoer per auto minder makkelijk plooibaar zijn. We hebben ook een afdekzijl mee in de bagage en spanbanden om eventueel straks bij vervoer per auto in Costa Rica de roll-bags op de imperiaal te binden. Er wordt nog een laatste foto van het prachtige winterse weer gemaakt en oma Anna arriveert om ons weg te brengen. Samen met vriendin Jeanet zal zij ons gezelschap in twee auto’s naar Schiphol vervoeren. Van de aangekondigde drukte op Schiphol blijkt weinig. Waarschijnlijk is het gros van de vliegtuigen al afgehandeld als wij rond 13:15 uur op Schiphol aankomen. Bij het inchecken wacht ons wel een kleine teleurstelling. Doordat wij Teletekst thuis hebben geraadpleegd checken we relatief laat in en kunnen we alleen nog wat versnipperde plaatsen in het vliegtuig krijgen. Kiet en Fjo zullen bij elkaar gaan zitten op rij 42 en Hes en Yent op rij 30 terwijl ik alleen op rij 20 kom te zitten. De baliemedewerkster geeft nog wel een aantal plaatsen aan rondom rij 42 van passagiers die alleen reizen dus wellicht kunnen we hier mee ruilen. Op de winkelboulevard van Schiphol worden de laatste inkopen gedaan. Zoals altijd wordt een bezoek aan de book-shop gebracht. Ondanks dat we aardig wat leesvoer van de Bieb mee hebben en van oma Anna wordt hier door een ieder nog een boek of blad gekocht. Altijd heerlijk om even op het gemak langs de vele titels in zo’n book-shop te gaan. Tijdens de lunch vermaken we ons kostelijk om een Kerstman die zich in een kerstboom heeft verstopt. Hij volgt passagiers en juist als ze omkijken maakt hij een sprongetje om vervolgens de kerstboom open te klappen en als kerstman naar buiten te stappen. Juist de scenes met mensen die niets vermoedend over de Schiphol boulevard wandelen en door de Kerstman worden opgeschrikt zijn het meest hilarisch. Langzaam begeven we ons richting de gate. Ik koop nog een blouse en een leuke winterjas. Niet dat ik dit laatste veel denk nodig te hebben tijdens onze vakantie maar het zal nog wel even ‘winteren’ wanneer wij straks in januari weer voet op Nederlandse bodem zetten. De jas zal tijdens de reis wel op de bodem van de roll-bag belanden. Ook worden van het geld van opa en de oma’s nog wat spelletjes voor de PSP gekocht. We zouden ons toch eens gaan vervelen…. Maar het moet gezegd, Fjo speelt tijdens de vlucht vrijwel onafgebroken op zijn PSP met zijn nieuwe voetbalspelletje. Gelukkig is een vrouw vóór Kiet en Fjo bereid van stoel te ruilen en zo zijn en nog maar twee plukjes van de van Gilstjes die verspreid zitten in het overigens propvolle vliegtuig. Het zijn niet alleen passagiers die bestemming San Jose hebben maar er blijken ook een hoop passagiers naar onze tussenstopplaats Miami te gaan. Hier zullen we na een vlucht van bijna 10 uur arriveren om vervolgens nog een vlucht van zo’n twee en een half uur naar San Jose te ondernemen. Navraag bij de incheckbalie heeft ons geleerd dat we echt helemaal het vliegtuig uit moeten, door de paspoortencontrole moeten om een ander vliegtuig te pakken. Gelukkig hoeven we niet ook nog eens onze bagage opnieuw in te checken, daar hebben we tot aan San Jose geen omkijken naar. Het cabinepersoneel van Martinair valt ons wat tegen. Niet dat we zo veeleisend zijn maar kennelijk hebben de meeste van hen last van Kerststress want ze komen niet echt vriendelijk over. Omdat we vrij achteraan in het toestel zitten hebben we ook nog eens de pech dat de persoonlijke TV-tjes die je kan huren om een aantal films op te kijken, op zijn. Jammer dat je dit als luchtvaartmaatschappij aanbiedt maar er niet voor zorgt dat je er genoeg hebt. Maar goed hier wordt niet een al te groot probleem van gemaakt. We hebben tenslotte nog genoeg andere zaken bij ons om ons tijdens de vlucht mee te vermaken. Het opstijgen verloopt prima. Een aantal van ons heeft oordoppen in om de druk op de oren te verminderen en die blijken prima te werken. Yent slaapt tijdens de vlucht een behoorlijk aantal uren en ook Hes en ik doen wat hazenslaapjes. Ook Fjo zie ik op een gegeven moment dromenland opzoeken, alleen Kiet kan de slaap in eerste instantie niet vatten maar dommelt toch ook nog twee keer weg. Ook heeft ze wat last van buikpijn, waarschijnlijk door het knellen van haar nieuwe brace. Ondanks deze kleine ongemakken landden we veilig en wel op de luchthaven van Miami. Op de luchthaven van Miami blijken echt alle veiligheidsmaatregelen van kracht te zijn. We hoeven nog net niet ons tot op onze onderbroek uit te kleden maar daar is dan ook wel alles mee gezegd. Vingerafdrukken, foto’s, uitgebreide vragenlijsten je kan het zo gek niet bedenken of we moeten dit ondergaan. Wat een angstig volkje. Nadat we eindelijk op onze sokken door de laatste controle zijn gekomen voelen we ons net als een handdoek die 20 keer door een wringer is gegaan. Gelukkig blijkt de tweede Martinair vlucht beter te bevallen. We zijn inmiddels al ruim 11 uur onderweg en in Nederland is het rond 4:00 uur ’s ochtends. Voor mij verloopt de vliegreis van Miami naar Costa Rica vrij soepel omdat ik me voorgenomen had te gaan slapen en dit ook vrijwel onafgebroken doe. We zitten na bemiddeling van de aardige bemanning nu eindelijk met z’n allen bij elkaar. De eerste indruk op het vliegveld van San Jose van het land Costa Rica is prima. De mensen blijken heel aardig en zijn absoluut niet opdringerig. Het kost ons wat moeite om op het vliegveld onze taxichauffeur te vinden die ons naar Grand Hotel Costa Rica in San Jose zal brengen maar als hij eenmaal gevonden is begint de reisstress bij iedereen langzaam af te nemen. Aangekomen in het hotel blijkt alles prima geregeld te zijn. We krijgen een drie- en tweepersoonskamer toegewezen. Dat het onderscheid niet zo groot is blijkt uit het feit dat de kids op de tweepersoonskamer slapen en wij op de driepersoons. Maar de kamers zijn groot genoeg dus alles is prima in orde. We drinken nog een laatste drankje in de bar en gaan na een goed verlopen reis tevreden slapen.