Dag 12: de reis van Koh Tao naar Suratthani

Onder een stralend blauwe hemel verlaten we Koh Tao. Vandaag staat de reis naar Suratthani op het programma en we moeten al redelijk vroeg uit de veren om de veerboot te nemen. We hebben nog een lekker ontbijt en genieten nog een laatste keer van het prachtige uitzicht vanaf het terras van het restaurant en vertrekken om 9:30 uur naar de pier in Mae Had. Hier is het een grote krioelende mierenhoop van mensen die proberen vanaf Koh Tao naar hun vervolgbestemming te komen. Het is allemaal wat onoverzichtelijk en juist op het moment dat Peter aan de beurt is om de bootreis te bevestigen blijkt hij in een verkeerde rij te staan. Gelukkig is de andere rij wat korter zodat we toch nog op tijd op de veerboot arriveren voor vertrek. De zee is veel kalmer dan op de heenreis en het weer is prachtig. We vinden nog net een plekje op het bovendek en genieten van het heerlijke zonnetje en doen een kleurtje op. We zijn in de veronderstelling dat we de veerboot weer terug naar Chumpron moeten hebben wat achteraf niet juist blijkt te zijn (sorry June; het reisprogramma niet goed gelezen). Op de pier in Chumpron aangekomen krijgen we een luxe coachnaar het centrum toegewezen. We stappen nog een keer over en vertrekken uiteindelijk per mini-bus naar Suratthani. Opnieuw moeten we extra betalen voor de 4 koffers die we bij ons hebben. De reis duurt 2,5 uur en we dommelen zo af en toe even weg door het monotone geluid van de mini-bus. Het is al tegen 5-en wanneer we in Suratthani arriveren en hier gaat ons reisplan nog verder de mist in en krijgen we te maken met de andere kant van de mentaliteit van de Thai. We hebben een hotel in Suratthani geboekt met de naam Kaew Samui resort. Nu wil het toeval dat er op 3 kwartier rijden van Suratthani een eiland ligt met ongeveer dezelfde naam (Koh Samui) en de mensen van het boekingskantoor smeren ons in korte tijd 4 tickets aan voor een kleine 2000 baht (zo’n 50 EUR) naar het eiland. We hebben beiden een ‘niet pluis’ gevoel maar omdat we moeten opschieten om de mini-bus te halen laten we ons een beetje overrompelen door de dame van het boekingsbureau. Wel laten we tot wel 2 keer toe de boekingspapieren zien met het adres van het hotel maar de dame is heel stellig en beweert dat we toch echt naar het eiland moeten. De volgende ochtend moeten we om 7:30 uur ons melden bij het treinstation van Suratthani in het centrum en nu rijden we wel een heel eind de stad uit. Dat kan niet kloppen. We hebben contact met June en al snel is duidelijk dat we de verkeerde richting op gaan. Aangekomen bij de pier leggen we de chauffeur uit dat we weer terug naar Suratthani moeten. Hij heeft contact met het boekingsbureau maar haar fout toegeven wil ze niet en met het gebrekkige Engels van haar komen we er telefonisch niet uit. De taxi-chauffeur wil ons wel terugbrengen naar Suratthani maar alleen als we nog eens 800 baht neertellen. We kunnen hoog en laag springen maar hij vertrekt niet als we dit niet doen en daarom kiezen we eieren voor ons geld. We hebben stellig de indruk dat hij sowieso weer terug had gemoeten naar Suratthani en dit wordt nog eens bevestigd wanneer hij onderweg een pakje afgeeft. Maar dat betekent niet dat hij geen geld wil verdienen aan een stel Westerse toeristen die de verkeerde kant op zijn gestuurd. Zo werkt dit hier kennelijk in Thailand. De zaak wordt nog gekker wanneer we ons af laten zetten bij het boekingskantoor. We krijgen onze 800 baht terug die we aan de taxichauffeur hebben moeten betalen maar naar de rest van het geld kunnen we fluiten. Het hotel blijkt achteraf op 10 minuten van het boekingskantoor te liggen en als we daar met de taxi naar toe hadden gemoeten had het ons hooguit 200 baht gekost. Er ontstaat een behoorlijke tumult in het boekingskantoor. De dame die ons de tickets heeft aangesmeerd blijft maar herhalen dat ze dacht dat we naar Koh Samui moeten en wil er niets van weten dat we bij haar eerder op de dag tot 2 keer toe hebben gecheckt of het wel klopte. We komen er niet doorheen en besluiten dan maar de politie erbij te halen. Gelukkig overkomt ons tot nu toe niets ernstigs want zie maar eens een Engels sprekende politieman in Thailand aan de lijn te krijgen. Uiteindelijk arriveert de plaatselijke bromsnor op een scooter vriendelijk lachend en opgetuigd met pistool, kogelwerend vest en gummiknuppel. De Thai springen op hem en zonder dat we er een woord van verstaan wordt de zaak door hen uit de doeken gedaan. Hoezo objectief. De politie-agent spreekt amper Engels maar blijft ons vriendelijk toelachten. We komen er wel achter dat we niet de illusie moeten hebben al ons geld terug te krijgen maar slechts een fractie. Onder leiding van de oh zo ‘neutrale’ politie-agent komen we tot een akkoord en we krijgen 500 baht terug. De politie-agent lacht breeduit en doet het voorkomen of hij zojuist de meest geruchtmakende moordzaak in zijn loopbaan heeft opgelost. De Thai, we zullen ze wel nooit helemaal begrijpen. Achter een vrolijke glimlach gaan vaak hele andere gedachten schuil. Maar ondanks deze negatieve ervaring blijven we het een heerlijk land vinden om in te reizen. Je moet je alleen een beetje aanpassen. Als klap op de vuurpijl komt een van de mannen die eerder blijk gaf ons niet te begrijpen ons achterna en biedt ons aan om tegen 200 baht naar het hotel te willen brengen. We hebben geen energie meer om hier nog een betere prijs voor te bedingen en stappen maar in. Het feit dat we ze nooit helemaal zullen begrijpen wordt nog eens onderstreept in het restaurant van het hotel. Buiten de kaart om bestellen we kipsateh als voorgerecht. Er wordt ingestemd en vriendelijk gelachen maar de sateh hebben we nooit gezien. Met een ervaring rijker zoeken we onze hotelkamer op. De volgende dag start heel vroeg.